017 ΠΩΣ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΟ 1955.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Τ.ΠΑΡΠΑΣ BSc.,MSc (Eng) PhD (El. Eng)
ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
TEL 99680229 FAX 22420034
email gtparpas@cytanet.com.cy
http://parpaseng.blogspot.com

ΠΩΣ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΟ 1955.

Πριν από λίγες μέρες βρισκόμουν στο σπίτι της μητέρας μου και με αρκετή περηφάνια μου έδειξε ένα τιμητικό δίπλωμα για την συμμετοχή της στις δημοκρατικές γυναίκες Στροβόλου από την ΠΟΓΟ.
Αμέσως μου έφερε τρομερές θυμίσεις από την σχολική χρονιά 1954-1955.
Η σχολική χρονιά του 1954-1955 έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ανεξίτηλα.
Πρώτον θα πήγαινα στη πρώτη Δημοτικού και δεύτερον είχαν τελειώσει οι εργασίες στο γεφύρι της κληματαριάς και η Β Αστική Στροβόλου ήταν πανέτοιμη για να υποδεχθεί του πρώτους μαθητές.
Δεν χρειαζόταν να περνούμε τον ΣΑΡΑΚΛΟ για να πάμε σχολείο, και για μας που είμαστε κληματαρκότες η Β Αστική ήταν πολύ κοντά μας. Δεν ήταν ανάγκη να πηγαίνουμε στην Α Αστική (Το παλιό δημαρχείο).
Ο καιρός τότε περνούσε πολύ αργά.
Έτσι πέρασαν τα Χριστούγεννα και έφθασε η 1 Απριλίου 1955.
Ακούσαμε τις ΠΟΜΠΕΣ (εκρήξεις) στο CyBC και στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Μέχρι το Πάσχα δεν συνέβηκε τίποτα.
Στις διακοπές του Πάσχα και όλες τις διακοπές συνήθιζα να κυνηγώ με το λάστιχο μου (σφεντόνα) μέσα στις ελιές του Γιοκκαρή (είχε στρούθους, σπινούδια, τρασιήλες, και κάποτε τσίκλες)
Αυτή την συγκεκριμένη ημέρα ήμουν μέσα στις ελιές και κυνηγούσα όταν είδα τον μουκτάρη μετέπειτα δήμαρχο Ιωσήφ να περνά από την πόρτα της Όλγας του Παύλου, αδελφή του Γιοκκαρή , να περνά μέσα στα χωράφια και να φτάνει στο σπίτι της Αντωνίτσας του Αχιλλέα. Με την βροντερή φωνή του φώναξε την Αντωνίτσα και κάτι τη είπε κρυφά.
Σχεδόν συγχρόνως από την λεωφόρο Στροβόλου από το καντούνι του Ζαϊμα μπήκε ο αστυνομικός Βάρκας (ή Βρακάς) από την Βατυλή και κατευθύνθηκε στο σπίτι της Λούλας (επίσης από την Βατιλή) του Βικάριου και μπήκε μέσα.
Σε λίγο και οι δυο γυναίκες κινήθηκαν προς το σπίτι μου. Πριν προλάβουν να μπουν μέσα βρέθηκα δίπλα από την μάνα μου. Πρώτη φορά άκουσα τις λέξεις ¨Δημοκρατικές γυναίκες κυρίχτηκαν παράνομες¨, ¨γραμματεία Καϊμακλιού είναι στα κρατητήρια¨, ¨να καταστραφεί το μητρώο της οργάνωσης Στροβόλου¨ . Οι γυναίκες έφυγαν και η μάνα μου μεταξύ ¨Παναγιά μου και Χριστέ μου¨ μάζεψε την αμαξούδα ,τον 3 χρόνο αδερφό μου, την 5 χρόνη αδερφή μου και μου είπε πάμε περίπατο.
Περάσαμε από δίπλα από το σπίτι του Ζαϊμα και μέσα από τον ποταμό
( δεν είχε νερό) περάσαμε δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας και βρεθήκαμε στην οδό που βρισκόταν τα γραφεία της οργάνωσης στην γωνιά Παναγίας Χρησελεούσης και Αγίας Μαρίνας. Το πρώτο μαγαζί ήταν το μπακάλικο του Χατζιπαύλου, δεύτερο το Τενεκετζίδικο του παππού μου το τρίτο ήταν γκαράζ και το τέταρτο ήταν το γραφείο της οργάνωσης (αργότερα έγινε πελεκανικό του Γιώρκου που έφτιαχνε φέρετρα- μέχρι τώρα δεν έχουν αλλάξει πολύ)
Η μητέρα με ένα τεράστιο τσακροκλίδι άνοιξε το κατάστημα μάζεψε αρκετά περιοδικά, βιβλία και άλλα χαρτιά τα έβαλε στην αμαξούδα. Ο μικρός αδελφός μου δεν ήθελε να καθίσει πια στην αμαξούδα και η μητέρα τον πήρε στα χέρια της. Εγώ έσπρωχνα την αμαξούδα και κρατούσα την αδερφή μου.
Επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο στο σπίτι.
Αμέσως η αμαξούδα ξεφορτώθηκε στα πισινά της γιαγιάς μου και η μητέρα μου είπε να τα κάψω όλα στον θερμολουτήρα που άναβε με ξύλα.
Σιγά σιγά κατάφερα να τα κάψω μέχρι που έφθασα σε ένα μεγάλο τετράδιο που μόνο οι δυο πρώτες σελίδες ήταν γραμμένες και έμοιαζε με απουσιολόγιο του σχολείου. Ζήτησα από την μητέρα να κάψω μόνο αυτές τις σελίδες και να το χρησιμοποιήσω στο σχολείο. Η διαταγή ήταν να το κάψω όλο.
Το έκαψα.
Την άλλη ημέρα έμαθα και άλλες λέξεις ¨ΚΕΡΦΙΟΥ¨¨, ¨ΕΡΕΥΝΑ¨ , μας ανακάτεψαν όλα τα σπίτια και κράτησαν όλη την γειτονιά στα σπίτια μας.
Κανένας δεν κρατήθηκε και δεν εστάλη στα κρατητήρια.
Ο Μιχαλάκης από δεξιά από το σπίτι μας συνέχισε να πηγαίνει στο English School περπατητός , ο Ροβέρτος από απέναντι από το σπίτι Μιχάλη συνέχισε να πηγαίνει στο Σαμουήλ με ποδήλατο και ο Πόλης από τα πισινά της Σοφίας συνέχισε να πηγαίνει στην δουλειά του με το λεωφορείο τουλάχιστο μέχρι τον Ιούνιο του 1955.
Ο μικρός αδελφός μου που καθόταν τότε στην αμαξούδα είναι αγνοούμενος από το 1974